Κυριολεκτικά στο παρά πέντε και έχοντας άλλες δύο ώρες πριν την παράσταση της Πηνελόπης Μωρούτ “THE BOX || that dead space between us” προλάβαμε να μας δώσει μία συνέντευξη η χορογράφος .
Αρχικά Θα θέλατε να πείτε 2 λόγια παραπάνω για την παράσταση που θα δούμε? Τι συναισθήματα και τι σκέψεις θα θέλατε να προκαλέσετε στους θεατές που θα δουν την συγκεκριμένη παράσταση ?
Πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης ο οποίος δημιουργεί με σκοπό να κάνει το έργο του δημόσιο, επιθυμεί να επικοινωνήσει με το κοινό, να ενεργοποιήσει το πνεύμα και το θυμικό. Το THE BOX || that dead space between us γεννήθηκε ακριβώς τη στιγμή όπου η δια ζώσης επικοινωνία ήταν δυσπρόσιτη, σχεδόν μεμπτή λόγω του Covid-19 και των κανόνων δημόσιας υγείας. Ως δημιουργός, έχει περισσότερο ενδιαφέρον για μένα να αφήσω το έργο να μιλήσει εκ μέρους μου και να ακούσω από τους ίδιους τους θεατές τί σκέψεις και συναισθήματα τους προκάλεσε. Ίσως το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι βαθιά μου προσδοκία είναι το κοινό να ταξιδέψει μαζί μας, να μπει μέσα «στο κουτί» και να αφεθεί στη στιγμή. Άλλωστε πιστεύω, μόνο όταν επιτρέψουμε στην τέχνη να διαπεράσει το προστατευτικό μας περίβλημα, θα μπορέσει να αφυπνιστεί το όποιο συναίσθημα και σκέψη.
Διαβάζοντας στο ίντερνετ για το προηγούμενό σας πρότζεκτ, το H.I.I.T. Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν και πόσο έχει επηρεάσει το τωρινό (The Box) Η αν κάθε δημιουργία ξεκινά από εντελώς λευκό καμβά.
Ωραία παρατήρηση. Νομίζω ότι το θέμα της ταυτότητας ήταν και παραμένει κυρίαρχο στο καλλιτεχνικό μου έργο και πιστεύω απασχολεί πολλούς δημιουργούς. Για μένα το H.I.I.T. | High–Intensity Identity Training αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της διακαλλιτεχνικής μου ταυτότητας, καθώς παντρεύει την ακαδημαϊκή έρευνα, τη δημιουργία video–animation και τη σόλο παράσταση χορού. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα ότι, εφόσον δεν μπορώ να βρω τρόπο να ενταχθώ σε κάποιο συγκεκριμένο πλαίσιο – αρχιτέκτονας ή χορογράφος ή εικαστικός – θα δημιουργήσω το δικό μου πλαίσιο. Εμπνευσμένη από αυτό, σχεδίασα τη μεθοδολογία μου, την οποία και ακολούθησα και για τη σύνθεση του THE BOX || that dead space between us. Το σημείο εκκίνησης μου είναι πάντα αυτοβιογραφικό – ξεκινάω από αυτό που γνωρίζω, αυτό που έχω βιώσει και άρα έχω κάτι να πω· από το ατομικό στο συλλογικό. Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, το THE BOX έχει μια νοητή σύνδεση με το H.I.I.T., όμως, διαπραγματεύεται και άλλες έννοιες και καταστάσεις. Το Η.Ι.Ι.Τ. αναφερόταν στο πώς η ταυτότητα περιορίζεται εάν ταυτιστεί με την πεπερασμένη εικόνα του σώματος. Το ΤΗΕ ΒΟΧ πραγματεύεται το πώς μπορεί να χαθεί η ανθρώπινη φύση, η ταυτότητα, η αίσθηση ενός σκοπού, ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνία του κυβερνοχώρου και της ψηφιακής τεχνολογίας.
Μέσα στο Δ.Τ. αναφέρετε “ ένα υπόγειο ταξίδι μεταξύ του πραγματικού και του ψηφιακού”. Ζούμε στην πλέων ψηφιακή εποχή τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
Θεωρείτε εν τέλη ότι η τέχνη γενικά αλλά κ του χορού συγκεκριμένα έχει να χάσει η να κερδίσει από την ψηφιοποίηση της?
Πιστεύω βαθιά ότι η τέχνη υπάρχει για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην εξέλιξη της τεχνολογίας, όσο ρομαντικοί και να είμαστε. Τα μέσα που διαθέτουμε πλέον για την καταγραφή του καλλιτεχνικού έργου, για την άμεση αναμετάδοση σε διάφορα μέρη του κόσμου, για την προβολή και την προώθηση μπορούν να δώσουν δύναμη στην τέχνη και τον καλλιτέχνη. Αυτό που είναι, όμως, καίριας σημασίας είναι η συνειδητότητα της χρήσης της τεχνολογίας αυτής. Προσωπικά, προσπαθώ εξαρχής να ορίσω κάποιους απαράβατους κανόνες όταν αποφασίζω να δημιουργήσω, παραδείγματος χάρη «το συγκεκριμένο έργο είναι μόνο για να το παρακολουθήσει κάποιος ζωντανά» ή «το πρότζεκτ αυτό αφορά μόνο στη προβολή του μέσω οθονών κινητού». Κατά τη γνώμη μου, ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ακόμα πιο καθαρός στην πρόθεση του και κατ’ επέκταση στον τρόπο που μεταφράζεται αυτή σε έργο, καθώς οι επιλογές μετάφρασης πλέον είναι σχεδόν άπειρες. Η τέχνη θέλει ακεραιότητα. Όπως είπε και ο σκηνοθέτης Andrei Tarkovsky «εφόσον απαιτείται από τον καλλιτέχνη να προσφέρει τον ίδιο του τον εαυτό, τότε ο τελευταίος δε θα πρέπει να διαχωρίζει το έργο του από τον τρόπο ζωής του».
Τέλος βλέποντας συμμετοχές σας σε πολλά projects στο εξωτερικό (MUDA Arts Centre Βέλγιο, Murate Art District/Ιταλία, fabrica europa Ιταλία, Munus Encuentro/Μεξικό, TANZAHOi International Screendance Festival Hamburg, Διεθνή Έκθεση REA!Art Fair Ιταλία ) συγκρίνοντας τις εκεί συνθήκες με τις εδώ ποιοι νομίζετε ότι είναι οι μεγαλύτεροι κατασταλτικοί παράγοντες (αν πιστεύετε ότι υπάρχουν) που κρατάνε πίσω τον κλάδο του επαγγελματικού χορού στην χώρα μας ?
Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτική και καίρια στην απάντηση μου. Νομίζω ότι όλα ξεκινούν από το πώς βλέπουμε τα πράγματα. Θα εστιάσω στον επιθετικό προσδιορισμό «επαγγελματικός» χορός. Είμαι επαγγελματίας στον κλάδο μου σημαίνει ότι έχω εξειδικευτεί στο συγκεκριμένο αντικείμενο ώστε να αποδώσω έργο, αναγνωρίζεται η επαγγελματική μου κατάρτιση από το κοινωνικό σύνολο και δικαιούμαι τις κατάλληλες συνθήκες εργασίας ώστε να μπορώ να επιβιώσω οικονομικά από τη δεξιότητά μου, χωρίς να χρειάζεται να διαπραγματεύομαι τη σωματική μου ακεραιότητα. Όταν καταφέρουμε να κάνουμε πράξη την παραπάνω τοποθέτηση σε σχέση με το επάγγελμα αυτό – το οποίο σημειώνω δε θα άλλαζα με τίποτα άλλο στον κόσμο, παρόλες τις συχνά προκλητικές συνθήκες -, τότε πιστεύω θα δούμε τον επαγγελματικό χορό στην Ελλάδα να εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σας ευχαριστώ πολύ ειλικρινά και είμαι σίγουρος ότι θα πάει τέλεια η παράσταση .
THE BOX || that dead space between us
2-4.12.2022 | 21:00 | 50’
Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα / Κορυτσάς 39, Βοτανικός.
Φωτογραφία : Χρόνης Περράκης
